Pleidooi voor de hobby!

Door: Roshi Flippo

De tentamens zijn bijna voorbij, de lockdown helaas nog niet. Dat gevoel als je na weken in de UB te hebben gezeten die eerste slok neemt van een biertje terwijl je de zon op je gezicht voelt. Helaas, de terrassen zijn niet open gegaan. Wat dan te doen met die vrije tijd in deze wintermaanden? Hoe moet je dan de ontspanning vinden? Een bezigheid waar je je creativiteit in kwijt kan of juist enkel wat instructies hoeft te volgen. Iets waarmee je je brein prikkelt of juist helemaal uit kan zetten. Het kan iets zijn als schilderen, bakken, diamond painten, haken, geocachen, bierbrouwen, fotograferen, plakboeken maken, knutselen of al die andere activiteiten die je in april 2020 had opgepakt. Met andere woorden, pak de hobby weer op!

Ik raad het iedereen aan, zo een hobby. De mijne is breien. Toen ik zes was leerde ik het van mijn oma. Mijn oma had een kamer vol met garen, naaimachines, patronen en naalden. Ik was hoe ze al die kleren maakte en wilde het dolgraag ook kunnen, dus vroeg ik haar of ze me kon leren breien. Ik weet nog dat de wol een donkerrode kleur had en de naalden onwennig in mijn handen voelden. Met mijn handen om de breipennen en haar handen om de mijne breide ik toen mijn eerste steken. Langzaam liet ze mij zien hoe ik steek voor steek een lapje kon maken. Steeds herhaalde ze: “insteken, omslaan, doorhalen, af laten glijden”. Terwijl zij patronen uittekende, zat ik in de hoek te prutsen. Liet ik weer een steek vallen. Of gleed alles van mijn naald af. Dan vroeg ik haar of ze me kon laten zien hoe ik het kon herstellen. Na een paar maanden had ik mijn eerste sjaal gebreid.

Toen ik naar de middelbare school ging kwam ik niet zo vaak meer bij mijn oma. Het breien deed ik niet meer. Tot ik begon met studeren. Bij de introductietijd van mij studentenvereniging werd gebreid en ik had het zo weer in de vingers. Langzaam groeide er een sjaal aan mijn breipennen. Ik vond het een fijn gevoel dat mijn handen bezig waren en ik echt iets aan het maken was. Dat er een eindproduct was. Ik wilde leren hoe ik een trui kon breien of sokken voor in de winter, maar mijn oma was intussen overleden. Zij kon mij niet meer leren dat je jezelf op moet meten of een proeflapje kon maken zodat de trui die je breit ook echt past. Gelukkig leven in een tijd waar je alles, maar werkelijk ook alles kan leren via het internet. Op Instagram had ik ondertussen een echte brei community gevonden. Met ontwerpers die truien en andere accessoires maken die alles behalve oubollig zijn (mijn favorieten @josefine_drying_knit @petiteknit @laerkebagger). Met die patronen, heel veel YouTube filmpjes en uren lang breien kan ik nu blind insteken, omslaan, doorhalen, af laten glijden. Het is voor mij die ontspanning na een tentamen geworden.

Afgelopen jaar heb ik vooral voor anderen gebreid. Mijn ouders, broertje, vriend, opa en vriendinnen. Allen zeiden: “moet je dit niet gaan verkopen?” of “je kan hier wel geld mee verdienen!”. Mijn antwoord luidt altijd: nee. Van je hobby je werk maken is voor anderen een droom. Voor mij zou het een nachtmerrie zijn. De druk die daarmee komt, de bijzaken die er bij horen halen het hele idee en nut van een hobby onderuit. Daarom mijn oproep voor de echte hobby. De hobby zonder verwachtingen, zonder moeten, zonder productiviteit, zonder winst en met plezier!