Column: Een aangename wending van de dag

Pablo Vinkenoog

Berlijners drommen zich door de treindeuren heen. De mensen de ruimte gevend stap ik als laatste naar binnen. Met moeite kon ik deze nog halen en buiten adem plaats ik me op een lege treinstoel. Het vaartuig begint weer te rijden en gehypnotiseerd door de voorbijschietende lichten van de stad, verzink ik in gedachten.

Vandaag was een maandag en dat betekende een vrije dag in mijn rooster. Een dag waarop ik ‘s middags de voorbereidingen tref voor de colleges van de volgende dag. Het uitvoeren van routineuze taken dus. Duitse grammatica en wetenschappelijke artikelen proberen te begrijpen. Tegen een uur of drie was ik daar gelukkig mee klaar en besloot een stukje te gaan rennen.

Achter mijn huis bevindt zich een meer, de Schlachtensee, waarvan de omtrek zich perfect leent voor een rondje hardlopen. Door te rennen ontsnap ik aan het druilerige uitzicht van mijn venster en het helpt mij om het Berlijnse winterweer te herwaarderen. Iets wat men tijdens het kiezen van een uitwisseling echt in overweging moet nemen is dan ook het klimaat. In het geval van Berlijn betekent het winterseizoen namelijk veel motregen, grijze kleuren, weinig zon, hele korte dagen en ijzige droge kou.

Grijze kleuren kunnen echter ook schoonheid afgeven. Tijdens mijn rondje doemde na enige tijd vanuit de nevelflarden de Schlachtensee op. Een enkele zwaan, gevolgd door een stel meerkoeten, gleed over het water. De heldergrijze lucht weerkaatste zich in de spiegelgladde watermassa. Nog nooit was ik door natuurschoon omringd, waar zoveel kleurentinten van één en dezelfde kleursoort in voorkwamen. Het schilderachtige grauw vervulde mij met energie en als een haas sprintte ik door.

De avond was inmiddels gevallen. Mijn verantwoordelijkheden had ik volbracht en de tijd voor plezier brak aan. Ik had deze dag afgesproken om wat te gaan eten met twee vrienden van mij, Bianca en Morris. De pot schafte Curry die, ondanks zijn waterige structuur, lekker smaakte. Na het eten had Morris nog een meeting en besloten Bianca en ik een stuk te gaan wandelen.

We bevonden ons in de wijk Neukölln, één van de meest bruisende buurten van de stad. Het is letterlijk een smeltkroes van allerlei verschillende culturen. Voornamelijk Turks, maar sinds een paar jaar ook een heleboel Syriërs. Het mooiste aan de wijk Neukölln zijn dan ook de mensen op straat en het eten dat zij verkopen. Uit iedere wereldkeuken is er wel iets te vinden. De Sonnenallee en haar zijstraatjes vormen het kloppende hart van deze eetcultuur.

Bianca en ik besloten dan ook op de Sonnenallee een toetje te scoren. Ze leidde mij naar Malek al Kunafeh, één van de beste tentjes voor een Oosters afhaaldessert. Vooral de Kunafa wordt hoog aangeprezen. Zijn smaak is vergelijkbaar met de zoetheid van Baklava, maar dan met een geheel eigen knisperigheid. Deze heerlijkheid raad ik daarom 100% aan eens te proeven.

Na onze wandeling zijn we nog even een bar ingedoken, waar iedere maandagavond een tafeltennistafel wordt opgezet en men rond de tafel speelt. Toevallig bleken er bij aankomst ook een aantal mensen te zijn die ik kende. Het maakte het gezellig druk binnen en zorgde er tevens voor dat ik door hen weer met anderen leerde kennen. Het gemak waarmee je nieuwe mensen ontmoet in deze stad blijft mij verbazen.

Wanneer zelfs op een routineuze dag als deze de overvloed aan nieuwe indrukken zo groot is, kan ik niet anders dan te concluderen dat je voor een geslaagde uitwisseling moet houden van vernieuwing, het verlaten van je comfortzone en de dingen moet laten gebeuren zoals ze voorkomen.

De trein kwam aan op bestemming. Door al mijn gedachten heb ik de hele reis gemist. Ik verlaat de trein, loop naar mijn fiets en stap op het zadel. Met een sierlijke zwaai van mijn been zet ik af en verdwijn in de koude nacht, onderweg naar mijn warme bed.