Review: Don’t look up

De film Don’t Look Up verscheen eind december op Netflix en brak in de eerste week het recordaantal gekeken uren. Dat kan ook niet anders met de hoofdrollen gespeeld door Leonardo DiCaprio en Jennifer Lawrence. Regisseur Adam Mckay hoopt met de film mensen te motiveren zelf in actie te komen voor onze huidige klimaatcrisis.

Een schokkende ontdekking

De twee acteurs spelen een professor en PhD-student in de astronomie. De studente doet een schokkende ontdekking tijdens de alledaagse metingen: een enorme komeet stevent op planeet aarde af. Deze is zo groot dat onze planeet in één keer vernietigd zal worden. De bevinding wordt ondersteund door wetenschappelijke data, dus de wereld zal direct actie ondernemen, toch? Ze gaan langs bij de Amerikaanse president met dit nieuws, maar die denkt daar anders over. Haar politieke carrière verdient volgens haar meer aandacht dan een poging om de wereld te redden. De aankomende verkiezingen zijn belangrijk en deze boodschap zal haar geen electoraal succes opleveren. Student en professor proberen dan hun boodschap bij een talkshow de wereld in te brengen, maar ook daar krijgen zij te horen dat kijkers positief nieuws willen horen. Deze apocalyptische boodschap is te heftig voor de burgers. Wanneer de Amerikaanse overheid toch een actie wil opzetten, wordt dit tegengehouden door grote bedrijven die uit zijn op economische groei. Het blijft een moeilijke strijd om de samenleving de wetenschappelijke waarnemingen te laten geloven.

Real life

Het klinkt absurd, een ramp zal de wereld vernietigen en men is niet geïnteresseerd in het redden van ieders leven. Toch is de film een realistische weergave van de huidige wereld met nepnieuws, een toenemende verdeling in de maatschappij en mensen die meer interesse hebben in nieuws over beroemdheden dan de klimaatcrisis. De film speelt zich vooral af in de Verenigde Staten, maar de situatie kan ook zeker op bijvoorbeeld Nederland toegepast worden. Het doet denken aan alle klimaatactivisten die proberen wereldleiders te overtuigen van de ernst van de klimaatcrisis. Denk terug aan de meest recente klimaattop begin november in Glasgow. Klimaatactiviste Greta Thunberg noemde deze top een mislukking, omdat het volgens haar een pr-evenement lijkt waar politici mooie toezeggingen terwijl zij achter de schermen weigeren écht in actie te komen. Net zoals in Don’t Look Up willen de media, politiek en grote bedrijven de klimaatcrisis niet zien, omdat het hen niet goed uitkomt.

De harde werkelijkheid

De film zou onder de categorie satire gedeeld kunnen worden, maar mist een flinke dosis humor hiervoor. Dit is ook de reden waarom gerenommeerde kranten de film wisselende recensies geven. Een film met zo’n lading kan inderdaad humor gebruiken om zijn politieke punten te maken, maar ik denk tevens dat de film de koude werkelijkheid laat zien. In de huidige wereld zijn de toenemende natuurrampen en opwarming van de aarde helaas ook geen grap. Verschillende klimaatorganisaties zijn om deze reden juist erg positief over de film, de film slaagt er door zijn hardheid volgens hen perfect in om mensen bewuster te maken van de klimaatcrisis en de acceptatie van het probleem te vergroten. Bovendien helpt de cast hierbij met veel bekende acteurs die natuurlijk veel volgers hebben op social media. Zij dragen zo extra bij aan bij de bewustwording van het klimaatprobleem.

Kortom, Don’t Look Up is een realistische film over een student en professor die tevergeefs alles op alles zetten om de mensheid te overtuigen van een aankomende wereldverwoestende ramp. De problemen in de huidige moderne wereld werken de twee tegen. Het is geen typische feel-good film, maar zeker een interessante film over de grootste crisis van onze generatie en een must-watch voor politicologen. Laten we hopen dat de film een spiegel voorhoudt bij de juiste mensen om de film niet de werkelijkheid te laten worden.