Online College

“Hello, please turn your camera’s on, so I can see you” luidt het in het digitale klaslokaal op vrijdagochtend. De docente geeft toe dat zij zich vervreemd voelt, en toch liever kijkt naar de gezichten van haar leerlingen dan een zwarte nietsheid met de letters ‘leerling X’. Uiteraard, we kunnen niet ontkennen dat mensen sociale wezens zijn, dat de glimlachen, woorden en daden van anderen even belangrijk zijn als die van onszelf. Mensen moeten kunnen zien dat hun input ook output veroorzaakt in anderen. Toch besluiten veel leerlingen, tegen het advies van hun leraar in, om de webcam uit te laten. Ik moet bekennen dat ik hier ook schuldig aan ben. Het is te gemakkelijk om niks te doen. Waarom? Heeft een sociale malaise ons overmand, of is er iets diepers aan de hand? 

Het is duidelijk dat een digitale les een valse imitatie is van het echte ding. Het is lastig om de aandacht erbij te houden wanneer een snelle blik op twitter of instagram zo aantrekkelijk is. Niemand wil reageren op vragen en docenten staan met een mond vol tanden naar de lijst met ‘participants’ te kijken. De leerlingen vervelen zich. Om zichzelf te vermaken beginnen de leerlingen een ellenlange discussie over de legitimiteit van de verkiezingen in Belarus in de chat terwijl de docent tevergeefs probeert nog wat van de les te maken. 

We moeten hier onderscheid maken tussen hoe wij onszelf presenteren in de echte wereld versus de digitale wereld. In de animatieserie Serial Experiments Lain uit 1998 wordt een beeld getekend van iemand die zichzelf compleet verliest in deze digitale wereld. Hoewel haar lichaam misschien ziekelijk en zwak is in de ‘echte’ wereld is zij haast een goddelijk wezen in de digitale omgeving, genaamd ‘the Wired’. De hoofdpersoon komt uiteindelijk tot de realisatie dat beide werelden niet met elkaar te verenigen zijn.

De digitale les faalt omdat het hele idee van een digitale les is gebouwd op een foute premisse: dat wij de materiële, ‘echte’ les moeten namaken in de digitale omgeving. Dit is, met de huidige middelen, onmogelijk. Een Matrix scenario is niet haalbaar. Onze werkelijkheid is van een compleet andere natuur dan de digitale. Laten we daarom de digitale les hervormen, niet als namaak, maar als iets compleets anders. Neem als gedachte experiment het eerder genoemde zwarte scherm, met de woorden ‘leerling X’; het zwarte scherm zal als ons canvas dienen om een nieuwe digitale leeromgeving te vormen. Wat zal je avatar zijn? Je favoriete dier, of misschien iets wat helemaal niet bestaat. Hoe communiceer je? Emojis? Of misschien iets explicieters, zoals gebaren? 

Maak de leeromgeving iets leuks, iets waar leerlingen naar uit kunnen kijken. Geef hen, door zichzelf uit te kunnen drukken via hun digitale persona, meer dan wat lesgeven nu is. Geen enkele docent wil op deze manier lesgeven, geen enkele leerling wil op deze manier les krijgen; laten we het veranderen!