Klimaatverandering
In wat voor wereld wil je oud worden?
Door: Auguste Kool
Wie zich de afgelopen week verveelde dankzij de plotselinge sluiting van de horeca heeft zich wellicht een weg proberen te banen door het oneindige aantal Netflix-films. Zo ook ik.
Gedachteloos scrollend door de selectie aan thrillers, comedy’s, drama’s en andere categorieën als ’populair op Netflix’ of ‘trending’ (wat geen enkele garantie biedt), koos ik de nieuwe documentaire van David Attenborough; ‘A life on our planet’. Een documentaire waarin bioloog en televisiemaker David Attenborough in de tijdspanne van zijn eigen leven, het verlies van de biodiversiteit en de verslechtering van ons klimaat blootlegt. Zelf noemt hij het zijn getuigenis, zijn testament. Als 93-jarige met een diepe liefde en fascinatie voor de natuur waarschuwt hij de kijker voor de desastreuze gevolgen die onze huidige levensstijl met zich meebrengt.
Met het schaamrood nog op mijn kaken moet ik bekennen dat ik dingen die over het klimaat gaan, het liefst vermijd. Uit simpel gebrek aan interesse of onwetendheid, maar ook wel uit angst. Want hoe meer ik me verdiep in de problemen waar we heden ten dagen mee te maken hebben, omtrent het klimaat, des te meer bekruipt mij een gevoel van hopeloosheid.
De documentaire begint met apocalyptische beelden van de stad Tsjernobyl, die door de ramp in 1986 van de ene op de andere dag veranderde in een spookstad. Opengerukte kledingkasten, onopgemaakte bedden, rommelige klaslokalen; beelden van een plek waar de tijd stil heeft lijken te staan. Althans, voor ons. Hoewel de ramp zich nog relatief kort geleden voltrok, heeft de natuur daar al z’n inhaalslag gedaan. Langzaam beginnen bomen te groeien op plekken waar ooit kinderen met hun step over de stoep scheurden; vossen, paarden en andere wilde dieren lopen rustig tussen de betonnen gebouwen door op zoek naar eten. De natuur herstelt zich, vergeeft ons.
Tsjernobyl is volgens Attenborough een soort voorafschaduwing van wat de mensheid binnen enkele decennia te wachten staat. Als we zo doorgaan worden wij, met z’n allen, Tsjernobyl. De blauwe planeet waar wij wonen, werken en leven zal door ons eigen toedoen, onze voortplantings- en consumptiedrift, onbewoonbaar zijn voor de mens. Dat betekent niet dat de aarde ook ophoudt te bestaan. Uiteindelijk zal de natuur het roer weer overnemen, en zal de aarde zich herstellen. Alleen zullen wij dat niet meer mee kunnen maken.
De situatie lijkt hopeloos en uit pure confrontatiemijding was ik al bijna van plan de documentaire stil te zetten, toen er tegen het einde toch een sprankje hoop bleek te zijn. Een reorganisatie van ons huidige leven waarin we niet iets inleveren, maar de natuur een beetje helpen. Vreemde, maar krachtige beelden van savannes met zonnepanelen en groene, beboste metropolen. ’Nature is our biggest ally and our greatest inspiration’. Een belangrijke boodschap die Attenborough ons mee wil geven. En waar ik, en wellicht anderen die dat nog niet hebben gedaan, nu maar eens echt naar moeten gaan luisteren.
Dus denk goed na over je acties en welke gevolgen dit met zich mee zal brengen.
In wat voor wereld wil je oud worden?
