Privacy op de universiteit

Door: Auguste Kool

Teleurstellend. Dat is de beste kwalificatie die ik de eerste twee maanden van mijn studentenleven kan geven. Het leven waar mijn ouders met een blik vol nostalgie over vertelden en wat de beste tijd van mijn leven had moeten worden, is beperkt tot een solistisch bestaan in mijn studentenkamertje met af en toe tripjes naar de supermarkt. Nu ook mijn gekozen studie tegenvalt, wordt het allemaal toch best zwaar.

De Corona-maatregelen, daar zitten we allemaal nou eenmaal aan vast. Zit niets anders op dan volhouden. Maar wat betreft een teleurstellende studie? Dat probleem valt wellicht op te lossen…

Een tijd waarin we alles op het internet kunnen doen, en een nieuwe manier van leven hebben ondervonden namelijk ‘online’, is tegelijk ook een tijd geworden waarin wij onze gênantste fascinaties, grootste dromen en diepste schaamte niet meer delen met ons dagboek, maar net onze telefoon of computer. Onze trouwe vriend, onze safe haven. Hij mag overal mee naartoe en luistert altijd mee. Verder gaat elke zoekopdracht, liedje, berichtje, notitie, filmpje; via hem. Onze telefoon weet meer van ons dan wie dan ook.

Alle data worden opgeslagen en zweven ergens op het web, voor altijd. Onze digitale identiteit zal voort bestaan lang nadat wij niet meer leven. Dus, als privacy toch al vergane glorie is… Waarom maken we dan niet meer gebruik van deze situatie?

Naast de vele negatieve kanten van het gebrek aan privacy, die er zeker zijn en die niet onderschat mogen worden, zouden we meer gebruik kunnen maken van de positieve kanten. Waarom kan onze telefoon aan de hand van alle data die er verzameld zijn geen inschatting kan maken van welke studie het beste past bij de eigenaar, en adviezen geven? Als je het advies van een goede vriend vertrouwt en in acht neemt, waarom dan niet van je telefoon? 

Wellicht zorgt het voor minder uitval op het hoger onderwijs, gelukkigere mensen en een toekomstige economie die draait op mensen die doen wat ze leuk vinden.