Actualiteit: Israël-Palestina
De eenzijdigheid van het Israël-Palestina conflict
Door: Thijme Hoffmann
‘Nederland steunt het recht van Israël op zelfverdediging, binnen de grenzen van het internationaal recht en proportionaliteit.’ Met deze woorden dacht demissionair minister-president Mark Rutte de algemene consensus onder het Nederlandse volk wat betreft het Israël-Palestina conflict even mooi samen te vatten. Zelfs als er in het midden werd gelaten dat een nota bene demissionaire premier denkt te kunnen spreken namens het hele land over een dergelijk gevoelig en heftig onderwerp, dan nog stond het statement van Rutte op hevige kritiek te wachten. Voornamelijk linkse en/of progressieve politici, zoals Jesse Klaver (GL), Sjoerd Sjoerdsma (D66), Farid Azarkan (DENK) en Sylvana Simons (BIJ1) spraken zich uit tegen wat zij een eenzijdig statement vonden, dat te weinig aandacht gaf aan de misdaden die worden gepleegd tegen Palestijnen in Israël.
BIJ1 noemde de tweet van Rutte zelfs een ‘verwerpelijk standpunt’ waarmee de demissionair minister-president ‘zich namens Nederland achter etnische zuivering en apartheid schaart’. Alhoewel de andere politici niet zover gingen in hun kritiek, zullen de meeste progressieven het er toch over eens zijn dat het leed wat de Palestijnen wordt aangedaan door de Israëlische regering afschuwelijk is. Je hoeft ook geen expert te zijn over de theologisch-historische oorzaken voor het religieuze conflict om te zien dat de massale huisuitzettingen van Palestijnse gezinnen, de gewelddadige inval in de prominente Al-Asqua moskee en het hard neerslaan van de protesten die daarop volgen, inhumaan zijn. En dan hebben we het alleen maar over de ellende die zich de afgelopen twee weken heeft voltrokken, juist tegen het einde van de voor moslims heilige Ramadan.
Uit cijfers van de Verenigde Naties blijkt dat vanaf 2008 tot en met 2020 er 5.590 doden zijn gevallen aan Palestijnse zijde en 251 aan Israëlische zijde. Het aantal gewonden ligt nog weer vele malen hoger. Een groot deel van de doden en gewonden wordt veroorzaakt door de over en weer vliegende raketten, die hele wijken en steden platleggen in de regio. Echter, er is een groot verschil in vuurkracht tussen Hamas, een extreem-islamitische terroristische organisatie die de macht heeft in Palestina, en de IDF (Israelian Defence Force). Zoals al blijkt uit de cijfers van de VN vallen er relatief weinig doden aan Israëlische kant, wat een direct gevolg is van de zogeheten Iron Dome, het systeem van afweergeschut dat Israëlische steden beschermt tegen de honderden als niet duizenden raketten van Hamas. Dus nu Hamas, als reactie op het recente geweld tegen Palestijnen, minstens 2300 raketten afvuurde vanuit de Gazastrook op Israëlische steden, zoals Tel Aviv en Jeruzalem, worden de meeste raketten gelukkig geneutraliseerd door de Iron Dome. Voorlopig zijn er twaalf Israëliërs gedood.
De premier en leider van de regering van Israël, Benjamin Netanyahu, voelde zich gedwongen te reageren en gaf groen sein voor het afvuren van raketten op steden in de Gazastrook. Met aan de ene kant het excuus dat Hamas zich verstopt onder gewone Palestijnen en andere kant de verzekering richting de Amerikaanse president Joe Biden dat het aantal burgerslachtoffers wordt ‘gelimiteerd’, zijn Netanyahu en de IDF sinds maandag 10 mei verantwoordelijk voor de dood van 248 Palestijnen, onder wie 66 kinderen. Daarnaast zijn er nog eens 1900 mensen gewond geraakt.
Wederom blijkt uit het aantal burgerlijke slachtoffers dat het conflict een oneerlijke, eenzijdige strijd is. Terwijl de IDF al bijna 250 mensen heeft gedood in deze oplaaiing van geweld en bloedvergieten, lukt het Hamas nauwelijks om überhaupt door de Iron Dome heen te breken met hun geïmproviseerde, handgemaakte raketten. En hoewel Israël gelukkig beschikt over dergelijk afweergeschut, kunnen de Palestijnen dat in de Gazastrook niet zeggen. En natuurlijk zijn de bombardementen van Hamas op Israëlische steden niet te rechtvaardigen. Maar dat zijn de bombardementen van de IDF op Palestijnse steden ook niet. De reden daarvoor is niet dat joden misschien theologisch-historisch gezien wel of niet aanspraak op die gebieden kunnen maken. Of dat de Israëlische regering een oog-om-oog beleid moet hanteren. De reden is simpelweg dat bombardementen op onschuldige burgers nooit gerechtvaardigd zijn.
Als demissionair premier Rutte een eenzijdig statement uitbrengt dat slechts aandacht geeft aan de ellende aan Israëlische kant, dan is het misschien dus niet zo vreemd dat linkse en/of progressieve politici er kritiek op hadden. Toch staat Rutte heus niet in zijn eentje aan de kant van Netanyahu, want Israël kan altijd rekenen op een vaste groep supporters uit verschillende hoeken van de politiek. Christendemocraten, christelijke conservatieven en zelfs extreemrechtse politici zijn al lange tijd trouwe voorstanders van het bloederige beleid van Israël. Fractievoorzitter van de ChristenUnie Gert-Jan Segers liet zijn steun voor Israël blijken in een reeks van eenzijdige tweets die net zo min als het statement van Rutte aandacht schonken aan de Palestijns slachtoffers, hetzelfde statement dat Segers overigens goed noemde. Fractievoorzitter van de SGP Kees van der Staaij voegt zich bij hetzelfde kamp en zei geschokt te zijn door de raketaanvallen vanuit Gaza op onschuldige burgers in Israël, wederom zonder enkel punt van aandacht voor de Palestijnse slachtoffers. Natuurlijk kon Geert Wilders ook niet ontbreken aan de partij en ook hij liet zijn steun aan Israël blijken. De vele filmpjes die hij op social media post waarin pro-Palestina demonstranten worden afgezet als antisemitische moslims met een afkeer voor westerse waarden, doen echter de vraag rijzen of de PVV’er handelt vanuit een diepe naastenliefde voor Israël of het onderwerp gebruikt voor zijn islamofobe agenda.
De gebrekkige aandacht voor de ellende die Palestijnen dag in dag uit moeten meemaken, is ook tekenend voor de internationale houding tegenover het Israël-Palestina conflict. De internationale steun voor Israël is nog altijd onverbiddelijk groot met de Verenigde Staten als grootste bondgenoot. De raketten die door de IDF op Palestijnen worden afgeschoten worden gefinancierd door de V.S., dat alleen al in 2019 3,8 miljard dollar aan militaire steun aan Israël gaf en dit nog steeds elk jaar doet. In deze nieuwe editie van geweld, met bombardementen en kindslachtoffers, heeft de westerse politiek een kans om eindelijk beide kanten van het Israël-Palestina conflict te laten zien. Een kans om eindelijk de Palestijnen een fatsoenlijk leven gunnen. Een kans om eindelijk het conflict op te lossen. Want zolang politici als Rutte en Segers weigeren om het hele verhaal te vertellen, dan zal de eenzijdigheid in het Israël-Palestina conflict nooit verdwijnen. Zowel de eenzijdigheid in geweld tegen Palestijnen, als de eenzijdigheid van onvoorwaardelijke westerse support voor Israël.
* De cijfers gebruikt in dit artikel zijn voor het laatst aangepast op 22 mei 2021.*
