The deal of the century

Door: Bas Mandos

Het duurde een paar jaar, maar dan heb je ook precies niks.
Terugkijkend is het bijna naïef, hoe de Palestijnen in eerste instantie lichte hoop putten uit de verkiezing van Trump. Een bulldozer zou het zijn, iemand die zonder dossierkennis iets zou willen forceren wat in het beste geval toch richting gelijkwaardigheid neigen zou. Hoe bedrogen kwamen de Palestijnen uit, terwijl ze vanuit Ramallah keken naar hoe Trump en boezemvriend Netanyahu in een zaal vol extreemrechtse meelopers hun ‘vredesplan’ uit de doeken deden.

Kern van dit betoog: de combinatie van venijn en schofterigheid zit hem in de details van het plan. Niet in de oneliners, waarbij Trump op het eerste oog verrassend genoeg de two state solution aanhaalde, en zichzelf vervolgens tegen leek te spreken door Jeruzalem als ‘individuen capital of the state of Israel’ aan te halen, om vervolgens te melden dat ook de toekomstige staat Palestina recht zou hebben op (een deel van) Jeruzalem als hoofdstad. Nee, de details maken het plan een regelrechte belediging naar mensenrechten, internationaal recht, het oorlogsrecht en decennia aan geschonden verdragen.

Ik heb hardop gelachen, zij het met tranen in de ogen. Het geografische deel van het plan bestaat uit annexatie van alle praktisch alle gebieden waar de Israëli’s zich de voorbije decennia illegaal gevestigd hebben (veelal middels gewelddadige verdrijving van de inheemse bevolking), alsmede de strook land aan de Dode Zee. Uiteraard met vermelding dat de te annexeren lijst van settlements nog incompleet is, en dat er geen enkele (ja, echt) ‘community’ verdreven zal worden. Dit betekent louter dat de grote settlements geannexeerd zullen worden, en de tientallen kleine, waaronder die in het stadscentrum van Hebron, vermoedelijk zullen blijven bestaan.

Maar wat krijgt Palestina dan terug voor de versnipperde, met tunnels verbonden gebieden? Nou, zand. Twee prachtige gekleurde rondjes in de Negev-woestijn, waar precies niets te vinden of te halen is. En ze krijgen hulp bij het opzetten van een toeristisch centrum van ongekende proporties, of zoiets. Dit, terwijl ze dit toeristische centrum ooit hadden, maar daar simpelweg verdreven zijn (lees: de strook langs de Dode Zee).

Ik kan nog uren doorgaan over hoe deze ‘deal’ Israël bijna alles geeft wat het ooit heeft durven dromen, en Palestina achter laat met de miserabele restjes die zogenaamd een levensvatbare staat zouden moeten vormen. Laat me als laatste aandacht besteden aan Jeruzalem, de stad die volgens elk verdrag in de geschiedenis gedeeld zou moeten worden door beide naties. Trump hield nog even de schijn op dat dit ook het geval zou zijn, maar het tegendeel blijkt ‘verrassend genoeg’. Palestina krijgt enkele wijken in de buitenrand van het oosten van de stad, waar nu al vrijwel alleen Palestijnen wonen en waar zelfs Israël geen reclame voor zou willen maken. Israël daarentegen krijgt controle over de Oude Stad, en eigenlijk alles wat Jerusalem de moeite waard maakt. Maar, zo zegt het plan, de Palestijnen hebben wel het recht om de paar wijken die ze overhouden ook Jeruzalem te noemen. Hoe gul.

In tegenstelling tot clubjes als CIDI, die de messen slijpen met statements dat dit de laatste kans op duurzame vrede voor de Palestijnen is, vraag ik me af in hoeverre dit plan serieus te nemen valt. Los van het feit dat het een regelrechte middelvinger is naar alle verdragen van de verleden decennia, alsmede naar de rechtmatige belangen van de Palestijnen, heb ik het vermoeden dat de Israëli’s hopen dat de Palestijnen het plan regelrecht naar de prullenbak verwijzen. Dit, zodat ze in de ogen van in ieder geval de Amerikanen (de rest van de wereld heeft er toch te weinig belang bij om er echt iets van te vinden), het recht hebben om dan maar hun ultieme doel te bewerkstelling: het wegvagen van alles wat Palestijns is en de volledige annexatie van hoe de Israëli’s het gebied liever noemen: Judea en Samaria. En ach, al zouden de Palestijnen het uit ultieme wanhoop toch accepteren, dan hebben ze die gebieden praktisch ook in handen. Hoe dan ook, een Israëlisch feestje.

De dag dat we de illegale, met disproportioneel geweld bewerkstelligde kolonisatie van Palestina legitiem gaan vinden, is de dag dat internationale waarden en normen hun definitieve einde vinden. En dat is treurig, heel erg treurig.